24 uur van Zolder

 Acht fietsers van H2OGeuzen namen op 21 en 22 juni 2014 deel aan het 24 Uur fietsevenement op het circuit van Zolder in België. Deze teamprestatie stond geheel in het teken van de actie van Eef voor de Daniel den Hoed Stichting.

Compleet met een gesponsorde vrachtwagen van Moerman uit Hellevoetsluis vertrok het team, bestaande uit Henry, Stephan, John, Adrie, Michel, Eef en Erik-Jan, naar Zolder in België. Patrick zou later komen. Donderdagavond waren de fietsen al ingeladen. Vrijdagmiddag volgde de rest van de bagage en verzamelden we op de parkeerplaats bij het voetbalveld voor vertrek. Waarom Adrie en Stephan daar lopend naar toe kwamen weten we niet, maar ze hadden daar ongetwijfeld een reden voor. Wel jammer van de energie die het zeulen met de tassen kostte. John heeft een vrachtwagen rijbewijs, ik mocht mee op het ‘kinderstoeltje’ tussen John en Michel in. Henry reed met Adrie, Stephan en Erik-Jan.

  
Afspraak was eerst wat te gaan eten voor we ons gingen melden en de boel op gingen bouwen. Op het circuit eten zagen we niet zo erg zitten, dus gingen we terug naar het plaatsje Zolder. Of was het Heusden, in ieder geval liggen de plaatsjes naast elkaar en zijn het allebei net iets groter dan Tinte. Een eetcafé leek ons een goede oplossing. Zag er goed uit en met veel soorten lekker bier. De spaghetti was perfect, de hamburger ook, alleen kregen we geen patat bij de hamburger, dat was een tegenvaller. Voor frites moet je bij de Friterie zijn was de opmerking van de serveerster! Op weg terug naar het circuit zag John na 50 meter een Friterie, stopte en de mannen met erge honger konden zich niet bedwingen en gingen nog even een patatje halen… Sommigen kregen, mijn toestel is gelukkig nog niet besmet met die dingen, nog een whatsapp van Patrick, of we wel even wilden zorgen dat we een goed plekje kregen, dichtbij de start. Ja, ja, niet erbij, maar wel even de puntjes op de i. We hadden weinig keuze, maar gelukkig was er hier en daar nog wat ruimte. De volgende dag was het echt zoeken naar een plekje. De tent opzetten was nog een heel karwei, het lukte net voor donker. Grondzeil op het asfalt, luchtbedden opblazen en we konden slapen. Helaas kon Patrick niet vrijdagavond gelijktijdig met de rest arriveren in Zolder. Zijn baas stuurde hem die dag een heel ander stuk Duitsland in. Voor Pat geen probleem, zaterdag was hij nog voor wij wakker waren op het circuit.
 

 

Op zaterdag konden we tot half elf verkenning rondjes maken op het circuit. Om het circuit op te mogen moest iedere deelnemer een bandje dragen. Hadden wij natuurlijk weer niet gekregen en moesten we eerst ophalen op de parkeerplaats buiten het circuit. Daarna volgde een briefing. Eigenlijk werd alleen verteld wat we al hadden kunnen lezen in het reglement op de website. Voor 75 euro kreeg ik een bus met een transponder, die we als een estafette stokje door moesten geven. Alleen doorgeven in de daarvoor bestemde ruimte.
Nadat was uitgelegd wie en waarom er voor de eerste zestig startplaatsen een tijd neer gingen zetten besloten we daar niet aan mee te doen. Een goed besluit, het had voor ons geen enkel doel. Mogelijk had Michel kans gezien zich bij de eerste tien te fietsen, maar daarna maakte het geen enkel verschil meer, de rest van ons had de snelle meute hoogstens een ronde bij kunnen houden. Een grote groep, meest Belgen, rijdt diverse lange afstanden in competitie, dat zijn bijna professionals en erg fanatiek. Behalve Michel passen wij daar niet tussen, hoewel Michel ook een keer terug werd gewezen, zo van, ‘jongetje ga jij eens achteraan fietsen, je hebt hier niks te zoeken. Je doet aan concurrentie vervalsing’.

Tevoren hadden we een schema gemaakt in welke volgorde we zouden gaan rijden. We hadden besloten dat ieder een uur achtereen zou gaan fietsen. John ging om 15.00 uur starten, moest al om half drie bij de start zijn en moest ook nog een opwarmronde maken voor de echte start. Die ronde werd niet meegeteld voor het totaal. De eerder genoemde eerste zestig maakten een zgn. ‘Le Mans’ start, de rest mocht volgen. We troffen het overigens met het weer, ik moet er niet aan denken dat het had geregend op die schuine asfalt ondergrond. Water onder je luchtbed door, je kleren allemaal nat of je tas had op het luchtbed moeten staan. Dan waren we langzaam naar het middenterrein gedreven. Niet aan denken.

  
Het sanitair was trouwens ook niet optimaal, donderdagavond zaten we nog te bouten (sorry Henry) over de vangrail want de sanitair gebouwen waren nog dicht. Zaterdagmorgen gelukkig wel open, maar vier pisbakken en twee toiletten voor een paar honderd man…… En dan drie gezamenlijke douches. En waar was je je handen en je gezicht. En scheren? Je kon voor de hele dag voor 2 euro een bandje kopen en dan mocht je de hele dag door …………. Die vent die de bandjes verkocht deed ook niet anders dan verkopen, aan het eind van de dag was het een zooitje in het sanitair gebouw. Goed dat was dan ook het enige negatieve, de rest was gewoon een beleving. Totaal 196 teams, van Solo, Duo, Quattro (3 tot 4 fietsers), Ocho (5 tot 8 fietsers), Woman (5 tot 8 fietsers, Corporate basic (max. 8 fietsers) en Corporate plus (max. 8 fietsers) maakten dat er bijna 1200 fietsers deelnamen. Om zoveel mogelijk ronden te maken tijdens je uur fietsen moest je wel zorgen bij een groepje aan te sluiten. Liefst zo groot mogelijke groep natuurlijk. Moest je het alleen doen dan lag je gemiddelde gelijk een stuk lager. Dat was na het overnemen even goed uitkijken wanneer je weer de baan op ging.
 

 

De eerste keer de baan op voor je uur fietsen was toch wel even een spannend moment vooral Stephan had er behoorlijk last van. Eenmaal aan het fietsen was dat over. We hadden ook afgesproken al tijdens het uur van je voorganger aan de baan aanwezig te zijn. Aan de ene kant om je voorganger aan te moedigen, aan de andere kant als je voorganger vroegtijdig op zou moeten geven stond er iemand klaar om direct over te nemen.
Het onregelmatige en veelal zoete eten zorgde voor menige maag en darm klachten. Schrijver heeft er behoorlijk last van gehad. Hoe je het anders zou moeten doen weet ik ook niet, je moet toch aan je koolhydraten komen. Gelukkig kon op circuit, in het enige restaurant wat open was, behoorlijk worden gegeten. Ook frites en natuurlijk spaghetti. Hoewel in het reglement het bij zich hebben of nuttigen van bier en andere doping was verboden, zagen we kwijlend dat bijna iedereen bier bij zich had. Dat biertje haalden we maar in het restaurant en smaakte dan nog lekkerder. De volgend keer nemen wij ook wat mee.

De nacht was koud, hoewel de nacht van vrijdag op zaterdag nog kouder was geweest. Bijna niemand kon echt slapen, een beetje dommelen was het. Op tijd wakker en een beetje eten en drinken en dan naar de start. Stoeltje mee. Tegen de tijd dat het weer licht werd was het ook kouder geworden. Patrick had zijn fleece jack bij zich toen ik het posten langs de baan van hem overnam omdat hij moest gaan fietsen. Ik mocht toen een uur langs de kant zitten en was blij dat Pat een beetje groot maat jack heeft. Bleven m’n benen ook warm. We waren blij toen het zonnetje weer op kwam en alles weer een beetje opwarmde.

  
Er moest wat gewisseld worden in het schema, John had last van zijn knie en wilde graag een uurtje later fietsen. Hij is anders nog een beetje dizzy van de pijnstiller die hij inneemt. Stephan en Adrie willen ook ruilen, ze willen fietsen als hun familie komt kijken. Is natuurlijk geen probleem. Wel een probleem is dat de organisatie allerlei festiviteiten had beloofd voor de kleintjes. Nergens was ook maar iets leuks te vinden voor de meiden, dus die moesten zichzelf maar vermaken. Als ik wakker wordt na mijn tweede uur fietsen (tussen 6 en 7 uur) zijn de anderen al begonnen met het afbreken van de tent. Een heel werk want hij zat helemaal aan elkaar met de paar honderd tyrep ’s van Erik Jan. Die moesten met een schaartje en een mes weer worden los gemaakt.

 

Het mooie weer zorgde er voor dat menig nek een beetje verbrande. Niemand had natuurlijk gesmeerd. Omdat ik voor de ronden die het laatste uur werden verreden voor elke ronde een euro zou overmaken naar de Daniel den Hoed, werd er dat laatste uur fanatiek gefietst. En natuurlijk deden we ook meer dan normaal ons best voor de familie van Stephan en Adrie.
De laatste ronden waren niet alleen voor ons spannend. Zoals eerder opgemerkt bestaat in België zoiets als een klassement voor lange afstand fietsen. Een keer 6 uur, een keer 12 uur en een keer 24 uur fietsen. De ploegen zijn gewoon professioneel bezig, met het nodige gevloek als een drinkbus niet goed werd aangegeven en ruzie tussen de ploegleiders langs de kant. De laatste ronden zijn dan ook van levensbelang, het verschil tussen de nummers 1 en 2 was amper 15 seconden. Dus werd er af gesprint. Toen ik als laatste fietser van ons team de bocht naar de finish op kwam lag daar een fietser in een houding die mij het ergste deed denken. Ik weet niet hoe het is gekomen en wat er van hem is geworden.

Voor mij was de finish best emotioneel, ik denk voor de andere mannen ook. Die laatste ronde was trouwens een toegift. Toen ik om kwart voor drie na zeven ronden de finish passeerde, dacht ik net als veel anderen om me heen dat twee ronden niet meer haalbaar waren omdat de gereden kilometers na 15 uur niet meer mee zouden tellen. Waarom ik die kronkel had weet ik ook niet. In ieder geval waren er veel om me heen die het rustig aan gingen doen en ik dus ook maar. Tot ik in de gaten kreeg dat er wel teams waren die stevig doorfietsten. Misschien kon ik die twee ronden toch wel halen. Om twee minuten voor drie ging ik door de finish en mocht door zodat ik aan de negen ronden kwam.

De terugreis mocht ik met Patrick meerijden, zat toch wel een heel stuk beter dan in het ‘kinderstoeltje’. Opgeteld hebben we samen 205 ronden gemaakt. Dat is toch maar even 820 km met een gemiddelde snelheid van 34,16 km/h. Klasse mannen.

 

Details